Oddziaływanie humoralne polega na wpływie czynników chemicznych (np. hormonów, glukozy), przenoszonych za pośrednictwem płynów, na czynności regulowanych przez nie narządów.

Przyjmowanie bądź nieprzyjmowanie pokarmu związane jest z odczuwaniem głodu lub niechęci do jedzenia, a to wiąże się z funkcjonowaniem ośrodka pokarmowego mieszczącego się w podwzgórzu. Składa się on z ośrodka głodu wyzwalającego łaknienie i ośrodka sytości hamującego to odczucie. Ośrodki głodu i sytości działają na zasadzie ujemnych sprzężeń zwrotnych, to znaczy, że pobudzenie ośrodka głodu hamuje ośrodek sytości i odwrotnie. Podstawowym czynnikiem wpływającym na pracę ośrodka pokarmowego jest zapotrzebowanie na energię i jej zużycie, a odzwierciedleniem tego są wahania (w fizjologicznych granicach) stężenia glukozy w krwi. Działanie ośrodka pokarmowego w powiązaniu ze zmianami stężenia glukozy w krwi nosi nazwę podwzgórzowego mechanizmu glukostatycznego. Po spożyciu posiłku, strawieniu i wchłonięciu zwiększa się nieco stężenie glukozy w krwi (tylko w żyle wrotnej, biegnącej od jelita do wątroby, poziom glukozy rośnie znacznie), a wówczas odczuwa się niechęć do jedzenia. (Zastanów się, dlaczego nie należy jeść słodyczy przed obiadem.) Niejedzenie a zarazem zużycie glukozy w komórkach organizmu powoduje obniżenie jej poziomu w krwi. Jest to sygnał dla ośrodka głodu, który wyzwala łaknienie. Stresy wywołują zwiększenie wydzielania adrenaliny, która między innymi działa na rzecz wzrostu stężenia glukozy w krwi poprzez uwalnianie jej z glikogenu z wątroby, toteż w tych momentach nie odczuwa się głodu.

Wydzielanie śliny podlega wyłącznie regulacji nerwowej i odbywa się na drodze odruchowej. Zetknięcie pokarmu z błoną śluzową jamy ustnej wyzwala wrodzoną reakcję odruchu bezwarunkowego, powodującą wydzielanie śliny, a widok lub zapach pokarmu - nabytą reakcję odruchu warunkowego. Ślinianki unerwione są przez układ autonomiczny. Włókna przywspółczulne pobudzają wydzielanie śliny. Podobnie działa neuroprzekaźnik (mediator) w układzie autonomicznym - acetylocholina. Inny mediator - noradrenalina funkcjonuje jak układ współczulny, tzn. nie wpływa na wydzielanie śliny przez śliniankę przyuszną, a podżuchwową i podjęzykową stymuluje (pobudza) do wydzielania niewielkiej ilości gęstej śliny. Ubytek wody w organizmie zmniejsza wydzielanie śliny, powodując wysychanie w jamie ustnej, a przez to pobudzenie receptorów, i w konsekwencji - ośrodka pragnienia.

Wydzielanie soku żołądkowego jest procesem złożonym i podlega kontroli zarówno nerwowej, jak i humoralnej. Pobudzenie włókien przywspółczulnych nerwu błędnego zmusza żołądek do wydzielania śluzu oraz znacznych ilości soku żołądkowego. Mechanizm wydzielania soku żołądkowego dzieli się na trzy fazy.

W fazie głowowej, będącej fazą nerwową, wydzielanie soku żołądkowego odbywa się na drodze odruchów bezwarunkowych lub odruchów warunkowych. Pierwsze z nich powstają wówczas, kiedy pokarm znajduje się w jamie ustnej i drażni receptory w jej błonie śluzowej. Impuls nerwowy, przekazywany nerwem błędnym do żołądka, powoduje uwolnienie z zakończeń nerwowych włókien przywspółczulnych acetylocholiny, która pobudza komórki główne błony śluzowej żołądka bezpośrednio i pośrednio - poprzez gastrynę - do wydzielania pepsynogenu, a komórki okładzinowe - dodatkowo za pośrednictwem histaminy - do wydzielania HCL. Wydzielanie soku żołądkowego w tej fazie może wywołać sam widok lub zapach pożywienia, bądź wyobrażenie jedzenia. Wówczas wydzielanie odbywa się na drodze odruchu warunkowego, bez konieczności stykania się pokarmu z receptorami jamy ustnej. Brak wypełnienia żołądka wywołuje skurcze głodowe, które wywołują impulsy przekazywane do ośrodka pokarmowego i do kory mózgu.

W fazie żołądkowej czynnikiem pobudzającym jest fizyczne (mechaniczny ucisk na ścianę żołądka) lub chemiczne (np. roztwór kwasów, cukrów, soli kuchennej, a nawet woda) oddziaływanie pokarmu, który znalazł się w żołądku. Pod wpływem tych czynników komórki dokrewne ściany żołądka wydzielają do krwi hormon - gastrynę, który na drodze humoralnej pobudza gruczoły żołądkowe do wydzielania soku żołądkowego.

W fazie jelitowej występuje pobudzenie lub hamowanie działalności wydzielniczej żołądka na drodze nerwowej i humoralnej. Odbywa się pod wpływem miazgi pokarmowej przechodzącej z żołądka do dwunastnicy (pobudzenie trwa tak długo, aż ostatnia porcja treści pokarmowej przejdzie do jelita). Wytwarzane przez komórki ściany dwunastnicy hormony: gastryna i cholecystokinina pobudzają wydzielanie soku żołądkowego, a sekretyna hamuje tę czynność.

Wydzielanie soku trzustkowego następuje pod wpływem impulsów nerwowych przesyłanych włóknami przywspółczulnymi nerwu błędnego i czynników humoralnych. Wyróżnia się trzy fazy wydzielania, tak samo nazwane, jak w przypadku wydzielania soku żołądkowego. Trzustka wydziela sok trzustkowy na drodze odruchowej już wówczas, kiedy pokarm jest w jamie ustnej. Pod wpływem zakwaszonej treści pokarmowej, trafiającej z żołądka do dwunastnicy, komórki ściany dwunastnicy wydzielają do krwi hormon - sekretynę, która na drodze humoralnej pobudza wydzielanie znacznych ilości soku trzustkowego, zawierającego mało enzymów, ale bogatego w wodorowęglany zobojętniające kwaśną treść żołądka oraz soku jelitowego i żółci. Głównie na skutek pojawienia się w dwunastnicy kwasów tłuszczowych, komórki jej ściany wydzielają do krwi inny hormon - cholecystokininę, który jako czynnik humoralny pobudza trzustkę do wydzielania soku trzustkowego o dużej zawartości enzymów oraz wywołuje skurcze pęcherzyka żółciowego, a w konsekwencji - wydzielanie żółci.

Wydzielanie soku jelitowego jest najsilniej pobudzane przez mechaniczne drażnienie błony śluzowej przez przesuwającą się miazgę pokarmową oraz następuje pod wpływem stymulującego działania czynników humoralnych, tj. hormonów żołądkowo-jelitowych.

Autor: Paweł Hoser

Źródło: Anatomia i fizjologia człowieka dla kandydatów na medycynę